( گسـترده شدن زمین )

  ( دحـــو الارض ... )  

یکشنبه سی شهریور مطابق با بیست و پنجم ماه ذی‌القعده ، روزی است که خداوند با نظر به کره زمین ، به جهان خاکی حیات بخشید ، از این روز ، بخش‌هایی از کره زمین , که سراسر از آب بود , شروع به خشک شدن کرد تا کم کم به شکل یک چهارم خشکی‌های امروزی درآمد. 

مطابق روایات، اولین نقطه ای که از زیر آب سر برآورد، مکان کعبه شریف و بیت الله الحرام بود. 
( دَحـــو ) به معنای گسترش است و برخی نیز آن را به معنای تکان دادن چیزی از محلِ اصلی اش تفسیر کرده‌اند ، منظور از ( دحوالارض ) ( گسـترده شدن زمین ) این است که در آغــاز ، تمام سطح زمین را آب‌های حاصل از باران های سیلابیِ نخستین فراگرفته بود ، این آب‌ها ، به تدریج در گودال‌های زمین جای گرفتند و خشکی‌ها از زیر آب سر برآوردند و روز به روز گسترده‌تر شدند.   

از سوی دیگر، زمین در آغاز به صورت پستی‌ها و بلندی‌ها یا شیب‌های تند و غیرقابل سکونت بود ، بعدها باران‌های سیلابی مداوم باریدند ، ارتفاعات زمین را شستند و دره‌ها گستردند ، اندک اندک زمین‌هایِ مسطح و قابل استفاده برای زندگی انسان ، کشت و  زرع پـدیـد آمـد ، مجموع این گسترده شدن ، ( دحو الارض ) نام‌گذاری می‌شود.
 

از امیرالمومنین علیه‌السلام روایت شده است که فرمودند: نخستین رحمتی که از آسمان به زمین نازل شد، در بیست وپنج ذی القعده بود. کسی که در این روز روزه بگیرد و شبش را به عبادت بایستد، عبادت صد سال را که روزش را روزه و شبش را عبادت کرده است خواهد داشت.