شتر دیـدی ؟ نـه جـا پـاشم نـدیـدم!

اگر یک نفر از رازی خبردار باشد و بروز دادن آن، 

باعث زحمت و گرفتاری خودش با دیگری بشود به او می‌گویند: 

شـتر دیــدی نـدیـدی.

‌گـویـند: سـعدی از دیاری به دیار دگر می‌رفت.  

در راه چشمش به جای پای یک مرد و یک شتر افتاد . 

که از آنجا عبور کرده بودند.  

 کمی که رفت جای پنجه‌های دست مسافر را دید . 

که به زمین تکیه داده و بلند شده، پیش خود گفت:  

«سوار این شتر زن آبستنی بوده...»  

بعد یک طرف راه مگس و طرف دیگر پشه به پرواز دید . 

پیش خود گفت:  

« یک لنگه بار این شتر عسل، لنگه دیگرش روغن بوده »  

باز نگاهش به خط  راه افتاد دید : 

علف‌های یک طرف جاده چریده شده و طرف دیگر نـَـه " 

گمانش برد: « شتریک چشم کور، یک چشم بینا داشته »

از قضا خیالات سعدی همه درست بود . 

و ساربانی که از مقابلش گذشته بود به خواب می‌رود . 

و وقتی که بیدار می‌شود می‌بیند شترش رفته.  

او سرگردان بیابان شد تا به سعدی رسید. پرسید:  

« شتر مرا ندیدی؟ »  

سعدی گفت: « ترا شتر یک چشم کور نبود؟ »  

مرد گفت: « آری » گفت:  

« یک لنگه بار شتر عسل، لنگه دیگرش روغن نبود؟ » 

گفت: « آری » گفت: «زن آبستنی بر شتر سوار نبود؟ »  

گفت: « چرا »  

سعدی گفت: « من ندیدم! »  

مرد ساربان که همه نشان‌ها را درست شنید . 

اوقاتش تلخ شد و گفت: 

    

«شتر مرا دزدیده‌ای همه نشانی‌ها نیز صادق است.»  

بعد با چوبی که در دست داشت شروع کرد سعدی را زدن.  

سعدی تا خواست بگوید ، 

من از روی جای پا و علامت‌ها فهمیدم ، 

چند تایی چوب ساربانی خورده بود،  

وقتی مرد ساربان باور کرد . 

که او شتر را ندزدیده راه افتاد و رفت.  

سعدی زیر لب زمزمه کرد و گفت: 

سـعـدیـا چـند خـوری چـوب شترداران را   

تــو شـتر دیــدی ؟ نـَه جـا پـاشم نـدیـدم!