از خاطرات علامه جعفری.

عـــلامه جعفری تعریف می کرد :  

تو یکی از زیارتام که مشهد رفته بودم  ؛

به امام رضــا (ع) گفتـــم :  

یـا امام رضــا (ع) دلم میخواد تو این زیارت  ؛

خودمو از نظرتون بشناسم ... 

که چه جوری منو می بینید ؛ 

نشونه شم این باشه که تا وارد صحنت شدم  ...  

از اوّلین حرفِ اولین کسی که با من حرف می زنه ...  

من پیـامـتونـو بگــیرم   ... 

گفتند: وارد صحن که شدم خانممو گم کردم .

اینور بگرد، اونور بگرد  ... 

یه دفعه دیدم داره میره خودمو رسوندم بهش .  

و از پشت سر صداش زدم که کجایی؟   

روشو که برگردوند دیدم زن من نیست بلافاصله بهم گفت: 

« خیلــی خـــری »  

حالا منم مات شده بودم ...  

که امام رضــا (ع) عجب رُک حرف میزنه. 

زنه دید انگار دست بردار نیستم دارم نگاش میکنم ... 

 

گـفتـش:   

 «  نـَه فقط خـودت پــدر و مـادر و جـَدو آبـادتـم خــرنـد.  » 

عـــلامه گفتن این داستان را " 

برای استاد مطهری تعریف کردم تا ۲۰ دقیقه می خندیدند.