فـرزنـدِ پـدری کـوچکــ".

 

  اقیــانـوس با همــه بزرگی و توفــندگی هایـش ،  

فــرزندِ پدری کوچکـــ ، بنـام قطــره استــــ .  

   مــا هـم " قـطـره هـای کـوچـکـیـم ... کـه

 

               

       

 

...  مـی خواهیـم به اقیــانوس الـهی بپـیونـدیـم .     

    

 

قطـره دریـاستــــ اگر با دریـاستــــ 

‏
ورنــه او قطـره و دریـا دریـاستــــ‏ 

 

 

خـــداونــد مـهربانـــ" معجزه کردند و انسـان را آفریدند ...     

 
    مـا هم نیز معجزه کنیم انسـان واقعی باقی بمانیم ...        

   

دلـمان را به خـــداونـد بسپاریم که دریایی از امــــید ست .       

  

هیچگاه دلـمان را به روزگار مسپاریم ؛ که دریایی از ناامیدی ست .      

 

 

      

 واقعاً کسانی که در زندگی نا امید هستند ؛ خــدا را نشناخته اند "             

 

  اگـر می دانسـتند خـداوند همانی است که :          

 

        آتش سوزان را برای حضرت ابراهیم  " سرد کردند  ...         

 

     و چوب خشک را برای حضرت موسی علیه السلام  "          

 

تبدیل به اژدهــــا نمودند ...                           

  

و مجسمه گِلی را به دست حضرت عیسی علیه السلام  "       

 

             تبدیل به پرنــده ای کردتد  ؛                           

                             که در آسمان به پـــرواز در آمد ...     

  

هیچگاه "از رحمت و قدرت لایتناهی خـداوند نا امید نمی شدند ...    
 

  

آیا واقعــاً کسـی که ایـنگـونه خــدای قـدرتمـندی دارد بایـد از او " 

    

 نا امیـــد شـونـد ... ؟