اقیــانـوس با همــه بزرگی و توفــندگی هایـش ،
فــرزندِ پدری کوچکـــ ، بنـام قطــره استــــ .
مــا هـم " قـطـره هـای کـوچـکـیـم ... کـه
... مـی خواهیـم به اقیــانوس الـهی بپـیونـدیـم .
قطـره دریـاستــــ اگر با دریـاستــــ
ورنــه او قطـره و دریـا دریـاستــــ
خـــداونــد مـهربانـــ" معجزه کردند و انسـان را آفریدند ...
مـا هم نیز معجزه کنیم انسـان واقعی باقی بمانیم ...
دلـمان را به خـــداونـد بسپاریم که دریایی از امــــید ست .
هیچگاه دلـمان را به روزگار مسپاریم ؛ که دریایی از ناامیدی ست .
واقعاً کسانی که در زندگی نا امید هستند ؛ خــدا را نشناخته اند "
اگـر می دانسـتند خـداوند همانی است که :
آتش سوزان را برای حضرت ابراهیم " سرد کردند ...
و چوب خشک را برای حضرت موسی علیه السلام "
تبدیل به اژدهــــا نمودند ...
و مجسمه گِلی را به دست حضرت عیسی علیه السلام "
تبدیل به پرنــده ای کردتد ؛
که در آسمان به پـــرواز در آمد ...
هیچگاه "از رحمت و قدرت لایتناهی خـداوند نا امید نمی شدند ...
آیا واقعــاً کسـی که ایـنگـونه خــدای قـدرتمـندی دارد بایـد از او "
نا امیـــد شـونـد ... ؟