ای عمّه چه شد ...؟

 

دختری داشت شـه دین ...،  

که رقـیه (س) بودش نام ،  

زبی مهری گردون ،  

رخـش شده سیلی خور ایام،  

ز هجر پدرش روز عیان در نظرش شام ،  

جفا دیده و رنجیده هم از کوفه هم از شام ،  

بسی سنگ ستم بر سر او ریخته از بام ،  

ز کعب نی و سیلی ز تنش رفته برون طاقت و آرام ؛ 

ز خونین جگری دربدری بی پـدری ... آه ..."

بشیرین سخنی گشت شبی گـرم نـوا نوحه سرا گفت: 

که ای عـمّه چه شد ...؟ ؟ ؟   

تـاج سـرم ...،  

کـو پـدرم ...؟  

. 

. 

.

زینبش آورد بپاسخ که ...؟  

نور دو چشمان ترم ، بابت بسفر رفـته ،  

که از فرقت آن شاه مرا هوش ز سر رفـته "  

پس آن طفل ..." 

در آن گوشه ی ویـرانه غریبـانه بنالـید " 

چو بلبل بپریشانی احوال چو سنبل " 

سر خود بر سر خشتی بنهادی و ز رخ شاهد بختش زوفا ؛ 

پرده گشودی و وِ را خواب ربودی. 

*    *    *