محضـر رُبـوبــى پـروردگــار .

   

  حضرت صادق آل محمّد علیهم السلام حکایت فرمایند :  

  رسـول گـرامى اسـلام صلّـى اللّه علیــه و آلــه ،   

 روزى در جمع اصحاب خود ، 

 سر به سمت آسمان بلند نمودند و تبـسّمـى کردند .

یکـى از افـرادى که در آن جمـع حضـور داشت ،  

از آن حضرت سؤ ال کرد :  یا رسـول اللّه ! 

امروز شما را دیدم که سر خود را به سوى آسمان بلند کردید ،  

و تبسّــم نمــودیـد ؟!  

بلـــه ، درست است چون که متعجّب شدم از دو فرشته و مأمور الهى ،  

که از آسمان بر زمین وارد  شدند، تااعمال یکى از بندگان خدا را "  

که هر روز نماز خود را به موقع انجام مى داد "در نامه عملش بنویسند . 

  لیکن چون آن شخص را در محلّ عبادت خود نیافتند  " 

   هـر دو فـرشــته بـه آسـمان بـازگـشـتند و ،  

به محضـر رُبـوبــى پـروردگــار عرضه داشتند :

 پـروردگـارا ! بنده مؤ من تو را در محلّ عبادتش نیافتیم "  

 بلکه او در بستر بیمارى افتاده بود .

در این هنگام خداوند متعال فرمودند : 

بنویسید اعمال و عبادات بنده ام را تا زمانى که او در پناه من "  

مریض و ناتوان از عبادت و دیگر کارها است "  

همانطورى که در حال سلامتى  " 

 او عبادت مرا انجام مى داد و شما اعمال و حسنات او را مى نوشتید . 

سپس در پایان فرمایش خود افزودند :  

همانا بر من لازم است "  پاداش بنده ام را در حال مریضى نیز بپردازم "  

همچنان که در حالِ سلامتى او چنین مى کرده ام .