حضرت صادق آل محمّد علیهم السلام حکایت فرمایند :
رسـول گـرامى اسـلام صلّـى اللّه علیــه و آلــه ،
روزى در جمع اصحاب خود ،
سر به سمت آسمان بلند نمودند و تبـسّمـى کردند .
یکـى از افـرادى که در آن جمـع حضـور داشت ،
از آن حضرت سؤ ال کرد : یا رسـول اللّه !
امروز شما را دیدم که سر خود را به سوى آسمان بلند کردید ،
و تبسّــم نمــودیـد ؟!
بلـــه ، درست است چون که متعجّب شدم از دو فرشته و مأمور الهى ،
که از آسمان بر زمین وارد شدند، تااعمال یکى از بندگان خدا را "
که هر روز نماز خود را به موقع انجام مى داد "در نامه عملش بنویسند .
لیکن چون آن شخص را در محلّ عبادت خود نیافتند "
هـر دو فـرشــته بـه آسـمان بـازگـشـتند و ،
به محضـر رُبـوبــى پـروردگــار عرضه داشتند :
پـروردگـارا ! بنده مؤ من تو را در محلّ عبادتش نیافتیم "
بلکه او در بستر بیمارى افتاده بود .
در این هنگام خداوند متعال فرمودند :
بنویسید اعمال و عبادات بنده ام را تا زمانى که او در پناه من "
مریض و ناتوان از عبادت و دیگر کارها است "
همانطورى که در حال سلامتى "
او عبادت مرا انجام مى داد و شما اعمال و حسنات او را مى نوشتید .
سپس در پایان فرمایش خود افزودند :
همانا بر من لازم است " پاداش بنده ام را در حال مریضى نیز بپردازم "
همچنان که در حالِ سلامتى او چنین مى کرده ام .